Het Amerikaanse herenelftal is compleet ingemaakt door Marokko. 4-0 is niet eens heel erg geflatteerd. De Marokkanen hadden een ruim overwicht in balbezit: 63-37%. Ze schoten acht keer op goal, de Amerikanen slechts één keer. Hadden ook nog meer corners. De statistieken beschrijven wat iedereen kon zien: Marokko was de betere ploeg en heeft verdiend gewonnen. De Amerikanen hebben een goed toernooi achter de rug. Voor het eerst in 25 jaar stonden de Amerikanen weer in de kwartfinale. Maar het was pas echt mooi geweest als ze naar de halve finales waren gegaan. Dat zat er tegen Marokko niet in.
Waarin waren de Marokkanen nou echt beter? Ten eerste oogden de Marokkanen gretiger, ze doken op iedere bal en versloegen de Amerikanen op hun eigen spelletje. Normaal gesproken zijn de Amerikanen feller dan hun tegenstanders, maar tegen Marokko konden ze het niet waarmaken.
Het was de vierde wedstrijd in acht dagen tijd. Dat is een intenstiteit die moeilijk op te brengen is, als je het toch al moet hebben van hard werken, veel rennen en inzet. Dat heeft Amerikanen zeker opgebroken.
Niet fris meer
Het is het euvel van deze Olympische Spelen: heel veel wedstrijden in korte tijd. Negen spelers van de Amerikaanse selectie begonnen iedere wedstrijd. Dat is misschien voor verdedigers nog op te brengen, hoewel de backs natuurlijk ook ontzettend veel meters maken. Maar middenvelder Tanner Tessman (aanvoerder) speelde iedere minuut en kon niet veel meer afdwingen tegen de Marokkanen. En de Amerikaanse voorhoede (die zo'n beetje iedere wedstrijd wel gewisseld werden) zagen er niet fris meer uit. Coach Mitrovic had een standaard-elftal en die liet ie iedere wedstrijd staan, wisselen begon pas na zestig minuten. Hij had ook meer variatie kunnen aanbrengen, door met andere spelers te starten. Of een andere tactiek waarbij je niet vanaf het eerste fluitsignaal alles geeft. Maar goed, die laatste strategie vergt discipline en terughoudendheid. Niet makkelijk op te brengen voor jonge spelers op de Olympische Spelen.
Op het EK en bij de Copa América mochten coaches 26 spelers meenemen, bij de Olympische Spelen slechts achttien. Als je de tweede keeper erafhaalt, heb je dus maar zes wisselspelers over. Dat beperkte je in je keuzes.
En dat brengt me bij de selectie. Natuurlijk heeft dit team een goeie indruk achtergelaten, maar waren dit echt de beste jeugdspelers (jonger dan 23) van Amerika? Nee. Gio Reyna (21), Ricardo Pepi (21), Brenden Aaronson (23), Folarin Balongun (23) waren allemaal afwezig en hadden het Olympische elftal bij de hand kunnen nemen. Ieder team mocht bovendien drie oudere spelers meenemen. Marokko koos onder meer voor Hakimi, misschien wel de beste rechtsback ter wereld.
John Tolkin
Wat betekent dit nou voor het Amerikaanse nationale elftal? Het lek is nog niet boven. Een aantal spelers drukt de neus tegen het venster: Paredes, Aaronson en Yow met name. Maar dat zijn niet de spelers waar Amerika behoefte aan heeft. Met Pulisic, Reyna en Weah heeft Amerika daar al opties genoeg. Middenvelder Tanner Tessman heeft in mijn ogen onvoldoende laten zien. Verdediger Nathan Harriel en keeper Patrick Schulte zijn twijfelgevallen. Linksback John Tolkin is een lichtpuntje: vechtertje op links en in de toekomst een goed alternatief voor Jedi Robinson.