Slecht. Slecht. Slecht.

Als je niet kunt soleren,  doe het dan lang en hard. Dat was het advies dat ik kreeg toen ik begon te spelen voor het bluesbandje Arie M. We waren geen topband, maar we hadden wel veel plezier. Af en toe moesten we optreden en dan werden er ook van mij als toetsenist solo’s verwacht. Lang en hard. Met andere woorden: met veel energie en groot uithoudingsvermogen. Misschien geen filosofische levensles die al je problemen oplost, maar wel een goeie tip: als je iets niet goed kunt, toon dan tenminste inzet en geef niet te snel op.

Het Amerikaanse voetbalteam toonde de afgelopen week geen enkele bezieling. Dat had misschien wel te maken met het publiek. Dat was er namelijk helemaal niet. Lege tribunes, geen Amerikaanse fans. Dat moet al echt een teleurstelling zijn voor de spelers die gewend zijn om wekelijks in volle stadions te spelen: Pulisic, McKennie, Weah en Musah. Waar in vredesnaam was iedereen? Had te maken me de ticketverkoop. Je kon alleen ticket kopen voor de hele avond. Er stonden twee halve finales op het programma, en de meeste fans kwamen alleen voor de latere wedstrijd: die tussen Mexico en Canada. En dus speelden de Amerikanen een thuiswedstrijd zonder thuispubliek. Bizar om te zien.

Natuurlijk hielp het ook niet dat het veld smaller was dan een gewoon voetbalveld. WTF.  Ploegen die massaal verdedigen (zoals Panama) hebben een groot voordeel tegen tegenstanders die graag over de vleugels spelen (zoals de VS). Panama trok zich ook massaal terug en gokte op de counter. Amerika domineerde grote delen van de wedstrijd, maar kon in het strafschopgebied geen vuist maken. Ricardo Pepi en Flo Balogun ontbraken vanwege blessures. En achter die twee is een gapend gat. Amerika heeft geen scorende spitsen. Frustrerend om te zien. Josh Sargent heeft al zes jaar niet meer gescoord voor het nationale elftal. En andere smaken heeft Pochettino niet.

Een bal aannemen

In de blessuretijd maakte keeper Matt Turner een fout. Hij timede zijn jump helemaal verkeerd, waardoor hij niet meer tijdig naar de hoek kon duiken. Zo’n late treffer kun je niet meer goedmaken.

De troostfinale tegen Canada was niet heel veel beter. Canada is een completer team, de spelers spelen al jaren met elkaar en hadden na al het politieke gekrakeel nu ook heel veel zin om de Amerikanen in eigen land te verslaan. En zo geschiedde. Amerika kon wederom geen vuist maken, de strijdlust was wel wat beter, maar het maakte al met al een machteloze indruk. Het zit ‘m ook in de basis: minstens de helft van de  Amerikaanse spelers kan de bal niet goed aannemen. Simpelweg een techniek die ze niet beheersen. Amerika verliest daardoor de bal of slaat sommige spelers gewoon over. En dat zie je aan de sterspelers. De profs slaan de amateurs over, waardoor hun afspeelmogelijkheden altijd beperkt zijn. Een-tweetjes gaan vrijwel altijd fout, een bal in de diepte is nog moeilijker te benutten als je ‘m eerst onder controle moet brengen.

Pochettino stond ook in zijn hemd. Zijn tactische wijzigingen tegen Jamaica waren erg goed: verrassend en gedurfd. Maar ook Pochettino is nu getroffen door de lamlendigheid. En hij heeft te maken met gezagsprobleempjes: hij wilde Pulisic, McKennie en Adams wisselen, maar Pulisic weigerde. Hij wilde eerst een vrije trap nemen. Liep op niks uit.

Pochettino

Over een jaar en twee maanden speelt Amerika de openingswedstrijd in dit stadion. De breedte van het veld is dan aangepast. Maar de Amerikanen hebben nog een lange weg te gaan. En dit was het laatste toernooi voor het WK. Ja, er komt nog een Gold Cup in de zomer. Maar veel van de topspelers krijgen geen dispensatie van hun clubs. Ook weer lekker geregeld: de spelers moeten opdraven voor het eerste WK-toernooi voor clubs. En dat wordt nota bene gehouden in de VS. Hoe kun je je eigen glazen nog meer ingooien?

Misschien toch nog een keer de les van Arie M tevoorschijn halen. Niemand verwacht inmiddels meer van de Amerikanen dat ze de sterren van de hemel spelen. Maar als je dat niet kunt opbrengen: toon dan tenminste inzet en geef niet te snel op!

Wordt vervolgd in Juni.

Pochettino zoekt vechtlust (en vindt die een beetje)

Het Amerikaanse herenelftal versloeg op woensdag een mak Costa Rica. Voor Pochettino was het een “erg nuttige” wedstrijd, voor de Costa Ricaanse coach een sein om de noodklok te luiden. De Tico’s oogden tam en lieten zich moeiteloos naar de 3-0-slachtbank leiden. Voor eigen publiek want Amerikaanse voetbalfans zijn altijd in de minderheid als ze tegen Latijns-Amerikaanse teams spelen. Het was sowieso lastig om de tribunes te vullen, zeker voor een vriendschappelijke wedstrijd zonder de Europese supersterren. Maar daar schreef ik vorige keer al over.

Voor de spelers die wel in het veld stonden, was het misschien wel de laatste kans om Pochettino ervan te overtuigen dat zij een plekje in het eerste team verdienen. Dat zij zich kunnen meten met de Europese Amerikanen. Op basis van de wedstrijd tegen Costa Rica kan ik zeggen dat niemand nadrukkelijk de vinger opstak. Toch waren er een paar spelers die waarschijnlijk in Poche’s boekje staan: vandaag waren dat Diego Luna en Marko Miljevic.

Aan Diego Luna kun je meteen zien dat je niet met een gewone speler te maken hebt. Het blonde piekhaar, de tattoos en de snor zorgen dat je ‘m niet kunt missen. Het is een giflikker met flair, aanvallende spelverdeler. Beslissend moment voor hem was toen ie per ongeluk een elleboog op zijn neus kreeg. Hij bloedde als een rund, zijn neus was gebroken, maar hij weigerde naar de kant te komen. Pochettino praatte nog wel op hem in, maar Luna hield voet bij stuk. Nog geen minuut later - met de watten nog in de neus, gaf ie een steekpass aan Brian White die prompt scoorde. Pochettino zei na afloop dat Luna over grote cojones beschikt.

De ander die opviel was Marko Mijevic, ook al een vechtersbaas, binnen buiten de lijnen. Eind 2023 speelde ie voor FC Montreal, althans van spelen kwam niet veel want Miljevic zat vooral op de bank. Omdat ie toch wilde spelen, deed Miljevic mee aan een amateur-competitie onder een valse naam. Dat kwam uit omdat ie een speler sloeg en voor het leven geschorst werd. Daarna werd ie ook ontslagen bij Montreal en niemand wilde ‘m eigenlijk nog hebben. Hij vertrok naar Argentinë waar ie opviel bij  Pochettino. Hij werd dus opgeroepen voor deze twee wedstrijden. En wat bakt Miljevic ervan? In de eerste wedstrijd kreeg ie ruzie met een medespeler omdat hij vond dat hij een strafschop moest nemen. Fast forward naar de wedstrijd tegen Costa Rica: een gemene overtreding met de noppen op de knie. Echt rood volgens mij, maar hij kreeg slechts geel.

Gifkikker

Pochettino heeft gelijk als ie vreest dat het Amerikaanse elftal gebrek heeft aan pit en lef. Hij is op zoek naar gifkikkers die het spel open kunnen breken. Die teamgenoten op sleeptouw kunnen nemen als het niet loopt. De vraag is of Luna en/of Miljevic eraan toe zijn om zich op een groot toernooi te melden. Maar daar heeft Pochettino nog een jaartje voor.

Nog een bonuspuntje: opnieuw een heerlijke goal van de lachende spits Patrick Agyemang. Ik denk dat Pochettino vasthoudt aan Balogun en Pepi. Maar Agyemang heeft zeker indruk gemaakt.

Amerikaans B-elftal verslaat Venezuela maar overtuigt niet

De Amerikaanse bondscoach Mauricio Pochettino heeft een opvallende baan. Hij verdient zo’n 6 miljoen dollar per jaar om het Amerikaanse team naar de wereldtitel te leiden. Dat is geen sinecure, al was het maar omdat de VS (nog) geen voetballand is. Amerika organiseert het volgende WK (samen met Canada en Mexico) en is dus automatisch geplaatst. Dat is mooi, want dan doe je tenminste mee met een toernooi in eigen land. Maar het is ook lastig, omdat je dus geen kwalificatierondes speelt. Met andere woorden: je speelt nooit om de knikkers, alleen maar vriendschappelijke wedstrijden.

Voor Pochettino zijn dat dus een handvol wedstrijden om het beste elftal te vormen, tien wedstrijden ten hoogste. Dan wil je zoveel mogelijk je beste mannen aan de slag zien. Nee dus. De beste spelers zijn verbonden aan clubs in Europa. Denk maar aan Christian Pulisic (AC Milan), Weston McKennie (Juventus) en Anthony Robinson (Fulham). Omdat de twee oefenwedstrijden van deze week (tegen Venezuela en woensdag tegen Costa Rica) geen officiële FIFA-wedstrijden zijn, hoeven clubs geen spelers af te staan. Europese clubs hielden de sterren thuis en dus moest Pochettino vooral selecteren uit de eigen MLS.

Rechterrijtje

Dat is geen topcompetitie. Stelt u zich voor dat Ronald Koeman alleen spelers uit het rechterrijtje van de Eredivisie mocht kiezen. Ik heb die gedachte-oefening even voor u gedaan en dan kwam dus op onderstaande opstelling uit. NEC is hofleverancier met maar liefst vijf basisspelers. Ik vermoed dat dit elftal nog een redelijk goeie kans heeft tegen de Amerikaanse elf die dit weekend in het veld stonden.

Pochettino zal zich wel even achter de oren hebben gekrabd toen ie ’t rijtje spelers zag. Amerika’s duurste bondscoach ooit met een spelersgroep van een niveau dat dat salaris niet rechtvaardigt. Voor de spelers is het ook een rare ervaring: ze weten dat ze een hele kleine kans maken op een plaatsje in de WK-selectie. Dan moeten ze wel heel erg opvallen. En dat deed er eigenlijk maar eentje.

Geen Hoofdbrekens

De 21-jarige Jack McGlynn, die z’n geld verdient in Philadelphia schoot van ruim dertig meter een bal schitterend in de kruising. De keeper zat er niet goed bij, dus ik denk dat Olij ‘m nog wel eens gepakt zou kunnen hebben. Maar goed, dat is wel een moment voor de tv-herhalingen. Het lastige voor McGlynn is dat Amerika’s Europese team bulkt van de goeie spelers: McKennie, Adams, Musah, Reyna en ga zo maar door. Geen kans.

Voorin was de boomlange Patrick Agyemang een behoorlijk goeie stormram. Scoorde ook een mooie goal tussen de benen van de keeper. Gek genoeg heeft hij iets meer kans om mee te gaan naar het WK dan McGlynn. Dat komt omdat de VS voorin een paar opties heeft, maar mocht Pepi of Balogun geblesseerd raken, dan kan het handig zijn om een lange pinchhitter mee te nemen.

Woensdag speelt het team tegen Costa Rica. Kijken of de Amerikanen Pochettino nog hoofdbrekens kunnen bezorgen voor de WK-selectie. Voorlopig niet.

Amerikaanse spelers gloeien na bij hun clubs

Wat een heerlijke eerste helft speelde het Amerikaanse elftal tegen Jamaica thuis. Alles leek te kloppen: spelers vonden elkaar blind, combineerden dat het een lieve lust was, en speelden de Reggae Boys helemaal zoek.

Mauricio Pochettino heeft in korte tijd het elftal nieuw elan gegeven. Spelers die helemaal de weg kwijt leken te zijn, bloeien weer op. Niet alleen in het nationale elftal, maar ook bij hun clubs. Het zelfvertrouwen en de swagger zijn terug. De coach heeft met wat tactische omzettingen de boel aan het rollen gekregen, maar het is de herwonnen vrijheid die me het meest opviel.

Onder Berhalter zaten spelers in een bepaalde structuur en daar weken ze niet of nauwelijks vanaf. Hij had een duidelijke 4-3-3-opstelling met dus voorzetten vanaf de zijkanten. Mooi als het lukt, maar ook wel makkelijk te verdedigen. Spelers als Pulisic en McKennie komen beter uit de verf bij een vrijere rol, en Pochettino heeft ze die gegeven.

Tactisch viel op dat Yunus Musah op de rechtevleugel ging spelen. Pochettino wist dat Musah daar in het verleden ook al gestaan had bij Valencia, en dat Musah daar bijzonder kwaliteiten heeft. Prompt scoorde Musah zijn eerste interland-doelpunt,

Antonee “Jedi” Robinson

Pochettino had nog meer veranderingen in petto. Antonee Robinson stond bij Berhalter altijd stijf aan linkerkant als opstomende back. Onder Pochettino kneep Jedi Robinson naar binnen en verstoorde hij de opbouw van de tegenstenader. Nieuw als vleugelspits op links was Timothy Weah. Jarenlang onder Berhalter aan de rechterkant opgesteld. De staf van Pochettino had echter ontdekt dat Weah's linkeroog dominant is, en dat hij dus beter op links uit de voeten kon. Ook Weah scoorde en voelde zich als een vis in het water.

In de tweede helft tegen Jamaica kwamen de Amerikanen energie te kort. Maar dat deed niks af aan het herwonnen spelplezier. Iets wat de spelers meenamen naar hun clubs. Pepi scoorde voor PSV, net als Tillman (hoewel die niet erg gelukkig was tijdens zijn optreden voor het nationale elftal). Ook Musah speelt als herboren.

Jamaica was een makkelijke tegenstander voor de VS. Maar soms heb je makkelijke tegenstanders nodig om op het goeie pad te komen. Benieuw hoe het in maart verder gaat.

Coachloos VS roemloos ten onder tegen Canada

Dit sloeg helemaal nergens op. Wat een verschrikkelijk slechte wedstrijd. Opnieuw. Om moedeloos van te worden.

De eerste helft was knudde. Geen bezieling, geen inzet. Als er één ding is of was dat de Amerikanen altijd brachten, dan was het strijdlust. Achter iedere bal aan rennen, hoe kansloos ook. Ieder duel aangaan. Eindeloos lang achter de tegenstander aanlopen. Totdat je erbij neervalt. Dat heilige moeten was er totaal niet. En dat kun je niet maken tegen Canada. Binnen no time stonden de Canadezen op 2-0 voorsprong. Zij zetten hun progressie, geboekt op de Copa América moeiteloos door, en laten de Amerikanen amechtig achter.

Wie ontbraken

Ook in de tweede helft vond ik het niet veel beter. Het bleef fantasieloos en daardoor konden de Amerikanen de Canadese verdediging niet doorbreken. Luca de la Torre scoorde nog wel, een frommelgoal die naar buitenspel riekte. De spanning kwam een beetje terug, maar Canada kwam nooit echt in de problemen.

Het ontbrak de Amerikanen aan vechtlust en fantasie. En er ontbraken ook nogal wat spelers die juist dat hadden kunnen brengen: Tyler Adams, Jedi Robinson, Serginio Dest, Tim Weah en Gio Reyna waren er niet bij, en zij brengen doorgaans die vechtlust en/of fantasie.

Bajraktarevic

Extra zuur was de wedstrijd van Bosnië tegen Nederland. Diep in de tweede helft kwam de 19-jarige Esmir Bajraktarevic voor Bosnië in het veld. En prompt gaf ie een lange pass waarmee ie De Ligt verschalkte en Bosnië scoorde. Bajraktarevic heeft een dubbele nationaliteit en speelde al eens voor het Amerikaanse herenelftal. Maar het bleef bij één interland en hij werd niet opgeroepen voor de Olympische Spelen, zoals ik al eens betreurde. En nu lijkt het Amerikaanse hoofdstuk dus definitief afgesloten te zijn.

Coachloos moddert VS door

Bij het Amerikaanse herenelftal ia het lek nog niet boven. Na een rampzalige zomer waarbij coach Berhalter werd ontslagen, is er nog altijd niet een nieuwe bondscoach benoemd. Iedereen heeft het over Mauricio Pochettino, de Argentijnse topcoach die bij Chelsea op de loonlijst stond, maar die heeft nog altijd niet getekend. De ervaren verdediger Tim Ream zegt dat de spelers in het duister tasten over de komst van Pochettino. Langzaam maar zeker beginnen spelers en analisten te morren.

En terecht.

De eerste serie vriendschappelijke interlands staat op punt van beginnen - vannacht om 2 uur Nederlandse tijd tegen Canada - en een interim-trainer zit in de dugout. Eigenlijk had Pochettino daar al moeten zitten. Media krijgen gelekt dat de formele aankondiging volgende week gaat gebeuren. Misschien is dat zo, misschien is dat ook wel gelekt om nu even de rust terug te krijgen. En de tijd dringt voor de Amerikanen want ze willen een goeie prestatie neerzetten op het WK in eigen land in 2026.

Vannacht dus de wedstrijd tegen Canada, de oude rivaal. De Canadezen vinden niks leuker dan de grote broer te verslaan. Canada heeft iets meer zelfvertrouwen na een iets betere Copa America. Het team wordt geleid door de Amerikaan Jesse Marsch die graag zelf het USMNT had willen leiden. Ook hij zint op wraak.

De Amerikanen hebben twee voetballers uit Nederland opgeroepen: Ricardo Pepi en Malik Tillman (beiden PSV).

Spannend Potje?

Hoewel er niks op het spel staat, hoop ik toch stiekem op een spannend potje voetbal. De Amerikanen zullen getergd zijn om te laten zien dat ze nog meetellen. De Canadezen zullen niets liever doen dan de Amerikanen verder in de afgrond te storten.

VS afgedroogd door Marokkanen

Het Amerikaanse herenelftal is compleet ingemaakt door Marokko. 4-0 is niet eens heel erg geflatteerd. De Marokkanen hadden een ruim overwicht in balbezit: 63-37%. Ze schoten acht keer op goal, de Amerikanen slechts één keer. Hadden ook nog meer corners. De statistieken beschrijven wat iedereen kon zien: Marokko was de betere ploeg en heeft verdiend gewonnen. De Amerikanen hebben een goed toernooi achter de rug. Voor het eerst in 25 jaar stonden de Amerikanen weer in de kwartfinale. Maar het was pas echt mooi geweest als ze naar de halve finales waren gegaan. Dat zat er tegen Marokko niet in.

Waarin waren de Marokkanen nou echt beter? Ten eerste oogden de Marokkanen gretiger, ze doken op iedere bal en versloegen de Amerikanen op hun eigen spelletje. Normaal gesproken zijn de Amerikanen feller dan hun tegenstanders, maar tegen Marokko konden ze het niet waarmaken.

Het was de vierde wedstrijd in acht dagen tijd. Dat is een intenstiteit die moeilijk op te brengen is, als je het toch al moet hebben van hard werken, veel rennen en inzet. Dat heeft Amerikanen zeker opgebroken.

Niet fris meer

Het is het euvel van deze Olympische Spelen: heel veel wedstrijden in korte tijd. Negen spelers van de Amerikaanse selectie begonnen iedere wedstrijd. Dat is misschien voor verdedigers nog op te brengen, hoewel de backs natuurlijk ook ontzettend veel meters maken. Maar middenvelder Tanner Tessman (aanvoerder) speelde iedere minuut en kon niet veel meer afdwingen tegen de Marokkanen. En de Amerikaanse voorhoede (die zo'n beetje iedere wedstrijd wel gewisseld werden) zagen er niet fris meer uit. Coach Mitrovic had een standaard-elftal en die liet ie iedere wedstrijd staan, wisselen begon pas na zestig minuten. Hij had ook meer variatie kunnen aanbrengen, door met andere spelers te starten. Of een andere tactiek waarbij je niet vanaf het eerste fluitsignaal alles geeft. Maar goed, die laatste strategie vergt discipline en terughoudendheid. Niet makkelijk op te brengen voor jonge spelers op de Olympische Spelen.

Op het EK en bij de Copa América mochten coaches 26 spelers meenemen, bij de Olympische Spelen slechts achttien. Als je de tweede keeper erafhaalt, heb je dus maar zes wisselspelers over. Dat beperkte je in je keuzes.

En dat brengt me bij de selectie. Natuurlijk heeft dit team een goeie indruk achtergelaten, maar waren dit echt de beste jeugdspelers (jonger dan 23) van Amerika? Nee. Gio Reyna (21), Ricardo Pepi (21), Brenden Aaronson (23), Folarin Balongun (23) waren allemaal afwezig en hadden het Olympische elftal bij de hand kunnen nemen. Ieder team mocht bovendien drie oudere spelers meenemen. Marokko koos onder meer voor Hakimi, misschien wel de beste rechtsback ter wereld.

John Tolkin

Wat betekent dit nou voor het Amerikaanse nationale elftal? Het lek is nog niet boven. Een aantal spelers drukt de neus tegen het venster: Paredes, Aaronson en Yow met name. Maar dat zijn niet de spelers waar Amerika behoefte aan heeft. Met Pulisic, Reyna en Weah heeft Amerika daar al opties genoeg. Middenvelder Tanner Tessman heeft in mijn ogen onvoldoende laten zien. Verdediger Nathan Harriel en keeper Patrick Schulte zijn twijfelgevallen. Linksback John Tolkin is een lichtpuntje: vechtertje op links en in de toekomst een goed alternatief voor Jedi Robinson.

Amerikanen door naar de kwartfinale op de Olympische Spelen

Over de hele linie goeie nieuwsberichten over het Amerikaanse voetbal. Het team onder twintig jaar heeft zich geplaatst voor het WK, het vrouwenelftal is door naar de volgende ronde op de Olympische Spelen en gisteren heeft het herenelftal zich ook gekwalificeerd voor de kwartfinale.

Het Afrikaanse land Guinea werd met 3-0 verslagen en overtuigend aan de kant gezet. Coach Mitrovic week af van zijn gebruikelijke opstelling. Hij gaf het drietal Yow-Aaronson-Paredes een kans vanaf het eerste fluitsignaal en dat bleek geen verkeerde zet. De jonge honden zorgden voortdurend voor onrust in de Guinese verdedigingslinie.

Mihailovic

Toch kwam de eerste goal uit een vrije trap. Djordje Mihailovic maakte een magnifiek doelpunt door buiten bereik van de keeper in de linkerbovenhoek te knallen. Er stonden wat Amerikaanse verdedigers in de muur, en misschien leidde dat de Guinese keeper een fractie van een seconde af, maar de bal leek me onhoudbaar.

Mihailovic is een van de drie spelers die ouder zijn dan 23 jaar, en er wenkbrauwen fronsten toen zijn naam bekend gemaakt werd. Wat heeft hij toe te voegen aan dit elftal? Met twee doelpunten inmiddels heeft hij critici de mond gesnoerd.

Het lijkt me sowieso lastig om de drie oudere spelers in te passen in het team. Hoe zorg je je er als coach voor dat de drie geaccepteerd worden door de groep? Ga maar na, het hele jaar heeft een elftal geknokt voor plaatsing. Nu dat eenmal gelukt is, komen drie spelers die geen minuut gespeeld hebben, de eer opeisen. Het lijkt erop dat Mitrovic erin geslaagd is de sfeer goed te houden, maar makkelijk lijkt me dat niet.

Vio

De Amerikaanse voetbalbond heeft een Italiaanse coach ingehuurd die verschillende elftallen helpt bij het effectiever maken van standaardsituaties. Zijn naam is Gianni Vio en hij was ook al aangesteld door de Italiaanse bond, en prompt werden de Italianen Europees kampioen. Nu profiteren de Amerikanen (Vio was erbij tijdens de Copa América en helpt ook het vrouwenteam).

Waarom liep het niet bij Guinea? Dit elftal was geen schim vergeleken bij het team dat Frankrijk lange tijd de baas was. Belangrijke factor is dat aanvoerder en sterspeler Naby Keita ontbrak, die tot vorig jaar bij het Liverpool van Virgil van Dijk voetbalde. Het leek wel alsof het Guinese team ook geen vertrouwen had in de goede afloop. Ze hadden nog een kleine kans op doorgaan als ze van de VS wisten te winnen, maar het lijkt wel alsof ze daar geen geloof in hadden. Het kan ook vermoeidheid zijn geweest want de wedstrijden volgen elkaar in hoog tempo op.

Marokko

Vrijdag moeten de Amerikanen tegen Marokko. Dat zal een lastige pot worden. Marokko versloeg in het eerste duel titelfavoriet Argentinië op een bizarre wijze. Ze hebben energie, zijn fysiek sterk en technisch vaardig. Het zal ook een slijtageslag worden. Kijken hoe de Amerikanen daarmee omgaan.

Amerikanen overtuigen tegen Nieuw-Zeeland

Mooie pot van de Amerikanen. Lang geleden dat ik van het team genoten heb. En dit is dan nog het elftal zonder de grote sterren. 4-1 is een prima resultaat, en het biedt vooruitzichten op de tweede ronde. Ook de manier waarop de Amerikanen het deden biedt vertrouwen. Ze dwongen het resultaat af, Nieuw-Zeeland kwam er niet aan te pas.

Coach Mitrovic heeft z'n zaakjes goed voor elkaar. Hij heeft een degelijk basiselftal en kan met invallers de wedstrijd omgooien als het nodig is. Het elftal voelt als een team, er lijkt geen onenigheid te zijn.

Paxten Aaronson

De speler die er nu al twee wedstrijden positief uitspringt is Paxten Aaronson. Hij is snel, gretig en technisch goed aan de bal. Hij doet me echt denken aan z'n grote broer Brendan. Het is een speler waarvoor mensen naar de stadions komen. Ik vond dat hij in de wedstrijd tegen Frankrijk al een doelpunt verdiende, en mooi dat hij tegen Nieuw-Zeeland scoorde. Paxten heeft dit jaar een tijdje voor Vitesse gespeeld. Hij is voor niemand bang en ik ben benieuwd hoe ver hij de VS kan brengen.

Van tevoren had ik ook veel verwacht van Gianluca Busio. Tegen Frankrijk had hij het moeilijk, zeker na de achterstand, maar in de wedstrijd tegen Nieuw-Zeeland voelde hij zich een vis in het water. Scoorde zelfs een doelpunt. Hij deelde mee in de euforie totdat hij er geblesseerd van af moest. Op dit moment weet ik niet hoe ernstig de blessure is, het leek me een knieblessure. Het zag er niet goed uit: als een speler op volle snelheid ineens inhoudt en begint te hinkelen, denk je al gauw aan een hamstringblessure, en dat zou einde toernooi betekenen. Afwachten.

Céline Dion

Het toernooi voelt nu wel aan alsof het echt gestart is. Ik vind het eigenlijk raar dat er sportwedstrijden zijn die zich afspelen voor de officiële opening. En wat voor opening! Er zijn regelmatig momenten waarop ik Parijs mis en gisteravond was echt zo'n moment. Ontroerend mooi hoe Céline Dion een prachtige openingsceremonie afsloot vanaf de Eiffeltoren.

Guinea

Ik wachtte even met het publiceren van dit blog omdat de Fransen aan het spelen waren tegen Guinea, en het stond lange tijd 0-0. Er waren twee afgekeurde buitenspeldoelpunten van Guinea, maar uiteindelijk gingen de Fransen opnieuw met de overwinning aan de haal. Geen 3-0 zoals tegen de Amerikanen, maar een magere 1-0. Dat betekent dat het er voor de VS nog altijd goed uitziet, maar helemaal gerust kunnen ze niet zijn. De Fransen maakten wederom geen indruk, zijn vrijwel zeker door, en zouden best eens kunnen verliezen van Nieuw-Zeeland. In dat geval moeten de Amerikanen niet alleen winnen van Guinea dat uitgespeeld is en dus frank en vrij kan voetballen, maar ook hopen dat ze op doelsaldo doorgaan,

USMNT onderuit tegen Frankrijk, maar niet kansloos

Geen schijn van kans denk je bij een 3-0 nederlaag. Maar als je de wedstrijd gezien hebt, en inzoomt op details, zie je dat de VS niet kansloos waren in hun eerste wedstrijd tegen titelfavoriet Frankrijk op de Olympische Spelen.

De Fransen hadden meer balbezit, maar niet overweldigend meer: 53-47%. De Fransen schoten vaker op doel: 4 tegen 3, evenmin een groot onderling verschil. De Franse doelman hield drie schoten uit het doel en eentje trof de lat. De Amerikaanse doelman wist helaas niet een schot te blokkeren.

Schulte

De keeper van de VS heet Patrick Schulte (23). Ik kon er niet achter komen of hij Nederlandse voorouders heeft, maar dat zou me met zo'n achternaam niet verbazen. Hij heeft een trainingsstage gehad bij Feyenoord vijf jaar geleden en wordt in de VS gezien als een keeper voor de toekomst en een alternatief voor Matt Turner. Gisteravond had hij een ongelukkige avond. De ervaren centrale verdediger die ooit voor mij stond, zei altijd: "Als een keeper in actie moet komen, heeft de verdediging al fouten gemaakt", en dat klopt als een bus. Twee keer mochten de Fransen van afstand op de goal schieten en twee keer was het raak.

Bizarre ontknoping

De Franse doelpunten kwamen uit de lucht vallen. Ze vielen in een periode waarin de Amerikanen sterker waren. Twee keer raakten ze de lat, een jeer werd een doelpunt afgekeurd en drie keer maakte de Franse keeper dus een fabelachtige redding. Vooral Paxton Aaronson maakte indruk en was voortdurend dreigend. Twee keer een lucky shot van (grote) afstand en daarna een countergoal en Amerika was eraan voor de moeite. Geen schande tegen het gastland dat eerder op de dag zag hoe Argentinië punten verloor tegen Marokko in een wedstrijd met een bizarre ontknoping. Nadat de vijftien (!) minuten voorbij waren, scoorde Argentinië de gelijkmaker, hetgeen leidde tot ongeregeldheden op de tribune. Het stadion werd ontruimd en pas na twee uur kon er worden doorgespeeld. Hoeveel tijd er toen nog op de klok stond wist alleen de scheidsrechter. Die had inmiddels van de VAR gehoord dat de Argentijnse goal afgekeurd moest worden vanwege buitenspel. En zo kwamen beide elftallen in een leeg stadion opnieuw het veld op voor een handvol tellen en een afgekeurde goal. Marokko trok aan het langste eind en gaf de zege niet meer weg.

Zaterdag moeten de Amerikanen in hun tweede wedstrijd tegen Nieuw-Zeeland. Het is zaak voor coach Mitrovic om het team op te peppen, want het moet dus nog effectiever.

De Amerikaanse Olympische Droom

Twee dagen voor de officiële start van de Olympische Spelen in Parijs begint het Olympisch voetbaltoernooi al. Ook het Amerikaanse herenelftal heeft zich gekwalificeerd, voor het eerst in zestien jaar. Voor de duidelijkheid: Nederland heeft zich niet weten te plaatsen voor het toernooi.

Coach is Marko Mitrović, die twee aanvallende middenvelders uit de Nederlandse eredivisie selecteerde. Beiden spelen voor FC Utrecht: Paxten Aaronson en Taylor Booth. De regels bij de Olympische Spelen schrijven voor dat landen maximaal drie "oudere" spelers mogen selecteren, de rest moet jonger dan 23 zijn. Addertje onder het gras is dat clubteams toestemming moeten geven om hun spelers af te staan. Gevolg: geen Pulisic, Reyna of McKennie. De drie extra spelers die zijn gekozen, hebben in het verleden wel voor het nationale team gespeeld.

Oudjes

Het gaat om Walker Zimmerman (31), lange, kopsterke centrale verdediger die voor de VS op het WK in Qatar uitkwam. Andere centrale verdediger die is opgeroepen, is Miles Robinson (27), een sierlijke centrale verdediger die een vaste plek leek te krijgen onder Berhalter. Een zware blessure hield hem maanden aan de kant en hij viel uit de gratie bij de bondscoach. Mooi om hem nu terug te zien in dit toernooi. Tot slot is ook middenvelder Djordje Mihajlovic (25) geselecteerd, die we in Nederland kennen van een mislukt avontuur bij AZ.

Ik zie ernaar uit om de twee Utrrecht-spelers aan de slag te zien: snelle, energieke aanvallende middenvelders die het spel open kunnen breken. Ben ook benieuwd welke groei Gianluca Busio (22) heeft doorgemaakt, na zijn transfer naar Venetië.

Bajraktarevic

Toch mis ik ook enkele spelers in de selectie. Ik had heel graag spits Esmir Bajraktarevic (19) aan het werk gezien, groot talent met een goed balgevoel. Hij zat in de voorselectie maar is afgevallen. Ook de twintigjarige middenvelder Diego Luna stond op mijn verlanglijstje. Hun tijd komt nog wel, maar in dit toernooi hadden ze hun neus tegen het venster kunnen drukken. Ik heb het gevoel dat ook dit Amerikaanse elftal een killer in de spits ontbeert. We zullen zien.

Woensdag spelen de Amerikanen tegen gastland Frankrijk, de torenhoge favoriet voor een gouden plak. Hoe groot is de kans dat Amerika een medaille haalt bij de Spelen in Parijs? Niet groot, bookmakers geven de Amerikanen weinig kans. Amerika is een *dark horse* op het Olympisch voetbaltoernooi.

Guus Hiddink is de ideale opvolger voor Gregg Berhalter

Ja, ik weet het, Guus Hiddink is met pensioen gegaan. En om van 74-jarige te vragen om z'n boel weer in te pakken voor een avontuur in de Verenigde Staten is lastig.

Het is ook een hele lastige klus. Niet eentje die je kunt vergelijken met andere bondscoaches. Wat maakt de opdracht voor de nieuwe coach van USMNT zo moeilijk?

1. Dit land heeft geen lange voetbalgeschiedenis. Alhoewel de MLS sinds de komst van onder meer Lionel Messi een sprong voorwaarts heeft gemaakt, is er nog steeds niet sprake van een naitonale opleving. De meeste Amerikanen houden vast aan de traditioneel Amerikaanse sporten: American football, ijshockey, basketbal en honkbal. Voetbal is in opkomst, maar het heeft hier nog geen wortel geschoten. Dat betekent dat een nieuwe bondscoach allerlei aanpassingen moet doen om het nationale team goed te kunnen bedienen. Tijdens de Copa América hebben we kunnen zien dat de velden er slecht aan toe zijn. Bovendien zijn ze niet op de juiste maat. Dat voorspelt weinig goeds voor de komende periode.

2. Dit land is groot. Er zullen veel reisbewegingen zijn om spelers te scouten. Het maakt nogal uit of je in Los Angeles wat spelers gaat bekijken en dan vervolgens naar Chicago om daar aan de slag te gaan. De grootste reisbewegingen zijn echter naar Europa. Daar spelen topspelers als Pulisic, Reyna en Jedi Robinson. Een nieuwe coach moet fit genoeg zijn om al die vliegbeweingen en jetlags te doorstaan.

In de put

3. Het team zit in een diepe put. Dat is eigenlijk al zo sinds de WK-wedstrijd tegen Nederland. Niet alleen werden de spelers tactisch afgedroogd door Oranje, het toernooi liet zien dat de 'gouden generatie' echt heel veel geluk moest hebben om kans te maken op de titel. Sterker nog, het geloof daarin is nul. De selectie mist diepgang, zeker achterin, en ontbeert voorin een internaitonale topcorer. Puisic kan op een goeie dag heel wat in z'n eentje, maar hij mist kwaliteit in de rest van het elftal om iets open te breken. Na het WK brak een onrustige periode aan vanwege het schorsen van Berhalter. En daarna lukte het niet om het spel op de wagen te krijgen. Verloren werd er van Panama in de Nations League, waardoor die titel niet geprolongeerd werd. Opnieuw een deukje in het vertrouwen. In de aanloop van Copa América werd kansloos verloren met 1-5 van Colombia. Het was niet eens de score, maar de manier waarop en de machteloosheid om te voetballen, die pijnlijk waren. Het toernooi zelf draaide uit op een teleurstelling om dat het elftal met z'n tienen (rode kaart Weah) er niet in slaagde een voorsprong te verdedigen. Het elftal ging roemloos het toernooi uit nadat het team tegen Uruguay absoluut teleurstelde.

En tegen deze achtergrond moet de nieuwe coach aan de slag. Geen gemakkelijke klus. Waarom Guus Hiddink?

In 2002 slaagde hij erin om een kansloos elftal naar de vierde plaats te loodsen op een toernooi in eigen land: Zuid-Korea. Hiddink is daar nog steeds een hele grote. 'Hiddingu' bracht discipline terug in het team, zorgde dat ze superfit waren en dat de tactieken klopten. Het Koreaanse team stal de harten van de supporters en tilde het voetbal in eigen land naar een hoger plan.

Wat maakte Hiddink de juiste man op de juiste plek?

1. Hij beschikte over een enorme dosis internationale ervaring. Hiddink had Real Madrid getraind, het Nederlands elftal en PSV. Prijzen gewonnen, nederlagen geleden, feestelijk binnengehaald en roemloos ontslagen. Hiddink had alles wel een keer gezien. Hij hoefde zich niet meer te bewijzen ten opzichte van de spelersgroep. Zijn gezag was er vanaf dag 1.

2. Hij kende alle tactieken uit het boekje. Ooit zorgde zijn team - Rusland - ervoor dat Nederland onverwacht uit het EK werd geknikkerd. Hiddink had ervoor gezorgd dat het Russische team in prima conditie was. Oranje was dat allerminst. Na een paar zware potten tegen onder meer wereldkampioen Frankrijk was de pijp leeg. En dat wist Hiddink. Vanaf de start oogde Rusland fitter. Uiteindelijk kwam het aan op verlenging en Oranje was niet meer vooruit te branden. Het ging kansloos ten onder met 3-1.

3. Hiddink was een uitstekende sportpsycholoog. Het spel wordt niet alleen op het veld gewonnen. Geestelijke voorbereiding is net zo belangrijk. En Hiddink beheerste dat spelletje als geen ander, nou ja, Louis van Gaal kon er ook wat van. Zo slaagde hij er als interim-coach in om gedesillusioneerde sterren bij Chelsea binnen een paar maanden aan de praat te krijgen. Ze wonnen in dat seizoen de FA Cup.

4. Dit is het kleinste pluspuntje: Hiddink was als speler actief in de Amerikaanse competitie. In de nadagen van zijn voetballersloopbaan speelde hij in Washington en Los Angeles. De Amerikaanse voetbalcompetitie is sindsdien drastisch veranderd, maar helemaal onbekend is het voor Hiddink dus niet.

Wenger

Ja, ik begrijp dat Hiddink met pensioen is. Als hij het niet wil doen, dan heeft het ook geen zin om verder aan te dringen. Maar welke coach dan wel? Klopp is volgens mij nooit een serieuze optie geweest. Thierry Henry en Patrick Vieira, namen die je ook hoort, missen ervaring als bondscoach. Misschien heeft Arsène Wenger er zin in? Hij heeft zich lovend uitgelaten over het Amerikaanse team en lijkt zijn pensioen rusteloos door te brengen.

Waarom Berhalters vertrek onvermijdelijk was

Het heeft niet lang geduurd: Gregg Berhalter, de coach van het Amerikaanse herenvoetbalteam is uit zijn functie ontheven. De officiële verklaring noemt geen reden voor het ontslag. Dat hoeft ook niet, het vertrek volgt na een zeer teleurstellende Copa América in eigen land, waarbij het herenteam er niet in slaagde de groepsronde te overleven.

De prestaties op het veld laten te wensen over. En dat is niet iets van de laatste dagen. Dat je met tien man tegen Panama een voorsprong niet kunt verdedigen, is onder de maat. Twee weken daarvoor verloor het elftal kansloos van Colombia met 5-1. Het was de grootste nederlaag in bijna tien jaar. Het was vooral de manier waarop verloren werd: totaal geen inzet, geen bezieling. Het bleek een teken aan de wand. Dit elftal kan bij vlagen redelijk tot goed voetballen, maar kan ook verschrikkelijk teleurstellen. Maar het belangrijkste voorteken daarvoor, zagen we in een wedstrijd tegen Panama, bijna precies een jaar voor de fatale match op Copa América.

Onder Gregg Berhalter had het Amerikaanse elftal zich gemanifesteerd als het beste team van Noord-Amerika, in de overigens armoedige competitie van de CONCACAF. Berhalter had het elftal overgenomen in 2018, nadat het elftal niet gekwalificeerd had voor het WK in Rusland. En onder zijn leiding behaalde het team de eerste voorzichtige successen: de Gold Cup en de Nations Cup werden gewonnen. In 2023 liep het echter mis tijdens de Nations Cup. De Amerikanen waren titelverdediger en leken op weg naar een volgende overwinning toen ze tegen Panama niet verder kwamen dan 1-1. Penalty's moesten uitsluitsel bieden en de VS verloren. Ook toen was Panama de scherprechter. Als je niet van Panama kunt winnen, als dat je *Angstgegner* is, dan heb je nog een lange weg te gaan.

Ruzie met de Reyna’s

Berhalter was niet de man om het team naar een hoger plan te tillen. Het is geen coach die internationaal aansprekend is. Begrijp me goed, ik denk dat ie voor het team veel betekend heeft. Hij kent de kern van het elftal door en door, en daar zit misschien ook wel zijn zwakte. Hij stond er te dicht op. Daardoor kon hij relletjes ook nauwelijks de kop indrukken. Dat bleek ook tijdens het WK in Qatar toen hij het aan de stok kreeg met Gio Reyna en diens familie. Gio is een van de meest talentvolle spelers van het team, maar ook erg blessuregevoelig. En het is zo'n speler die goed speelt als het hele elftal om hem draait. En dat is bij de Amerikanen lastig. Als Reyna in vorm is, speelt ie de sterren van de hemel en beslist wedstrijden. Maar die wedstrijden wisselen zich af met lange blessures en eenmaal terug moet Gio dan zijn plek weer veroveren.

In de aanloop naar Qatar raakte Reyna geblesseerd. Hij was op tijd terug voor het WK, maar duidelijk geen honderd procent. En dus kwam ie nauwelijks aan spelen toe. De speler vond dat vervelend, maar met name zijn vader vond het onverteerbaar.

Claudio Reyna is een ex-international die zijn zoon zag verpieteren op de bank. Hij besloot het recht in eigen hand te nemen, en onthulde dat Gregg Berhalter ooit een partner geslagen zou hebben. Hoewel de VS door Nederland vrij snel daarna uitgeschakeld werden, hebben de spanningen binnen het team natuurlijk niet geholpen.

Na het WK, waarin de VS aan de opdracht voldeden - de groepsronde overleven - volgde een onderzoek naar de vermeende mishandeling. Berhalters contract werd niet verlengd. Zijn adjudant nam tijdelijk de leiding over. Toen het onderzoek afgerond was, en Berhalter publiekelijk zijn excuses had aangeboden voor de mishandeling, begon de zoektocht naar een nieuwe coach. Tot mijn verbazing kreeg Berhalter een nieuwe kans.

Berhalter houdt naïef vast aan hetzelfde systeem: 4-3-3. Maakt niet uit welke tegenstander op de mat staat, Berhalter blijft uitgaan van de eigen aanvallende vermogens. En dat is niet altijd verstandig. Goed, de grootste kracht van het team zit in de aanval, maar de VS lopen keer op keer in het mes als ze een grote tegenstander treffen. Het bleek al tijdens de wedstrijd tegen Nederland, en opnieuw na de nederlagen tegen Colombia en Uruguay. Berhalter lijkt onvoldoende tactische bagage te hebben, om tijdens een wedstrijd de boel om te gooien. Uiteindelijk heeft 't 'm de das omgedaan.

Berhalter is weg, en nu? Morgen een blog over de ideale opvolger.

Berhalter moet weg

Sjonge, wat een afknapper. De Amerikanen waren niet bij machte om Uruguay op de knieën te krijgen. Uitgeschakeld in de groepsfase en dat is erbarmelijk slecht. Zeker als je je realiseert dat dit het laatste toernooi is waar de Amerikanen om het echie speelden. Vanaf nu volgt een lange reeks oefenwedstrijden. Er staat niks op het spel. En wat dat betreft is het niet goed dat ze van Uruguay verloren.

Natuurlijk was deze wedstrijd veel beter dan de vorige tegen Panama, maar het was gewoon niet genoeg. Als je kampioen wilt worden, dan moet je van iedereen kunnen winnen. Zeker als uitschakeling op de loer ligt voor jou en niet voor de tegenstander (Uruguay was al geplaatst).

Geen Diepgang

Ik vind het pijnlijk om vast te stellen, maar deze generatie mist iets. Pulisic heeft alles in zich om een geweldige speler te zijn - hij is snel, technisch begaafd en hij kan nog scoren ook - maar hij komt niet over als een leider die iemand helemaal uitfoetert als er iets niet helemaal misgaat.

Dan is er nog het probleem van het niet kunnen scoren. Op de een of andere manier heeft de VS geen killer die doelpunten maakt. Bekend probleem voor Nederlanders. Flo Balogun heeft het in zich, maar raakte geblesseerd.

Er is ook geen diepgang in de selectie. Als mensen uitvallen, worden ze vervangen door mindere goden. Dat zag je bij het uitvallen van Balogun, keeper Matt Turner en Sergiño Dest. Die laatste haakte in de Nederlandse competitie af met een afgescheurde achillespees. Dest is onvervangbaar binnen het Amerikaanse team.

De selectie heeft beperkingen, maar toonde ook vechtlust en overtuiging. Ze snakken naar een aansprekende overwinning. Gelijke spelen tegen Engeland (WK Qatar) en Brazilië (oefenwedstrijd) tellen zijn niet genoeg.

Hiddink

Wat Amerika mist is gewiekstheid.

Tegen Panama moet je de gemoederen beheersen en geen rode kaart oplopen. Maar als je dan toch een rode kaart krijgt, en je komt op voorsprong, moet je de wedstrijd over de streep trekken. Ook al ben je met tien man. Tien Amerikanen hadden elf Panamezen in bedwang moeten houden. Maar de Amerikanen zijn daar niet goed in. Gaan toch nog vol in de aanval en als ze in de tweede helft behoudend gaan spelen, krijgen de Panamezen toch nog kansen. Uiteindelijk scoren ze toch (slecht gekeept door de tweede keeper).

Ook tegen Uruguay waren de Amerikanen niet geslepen genoeg. De scheidsrechter was van een bedroevend niveau, maar in plaats daarover tot op het laatst te zeuren, kun je ook kijken of je er gebruik van kunt maken. Als je er voetballend niet uitkomt, moet het op een andere manier, en misschien hadden ze misbruik kunnen maken van de onervarenheid van de scheidsrechter. Uruguay had er geen moeite mee.

En dat brengt me tot mijn slotsom: wie kan de Amerikanen dit soort dingen bijbrengen? Ik denk dat Berhalter ze heeft opgeleid en dat de Amerikanen veel van hem geleerd hebben. Maar nu moet het naar een hoger plan worden getild en dat kan alleen met een ervaren coach. Guus Hiddink zag er nog goed uit bij Studio FuBball. Allerlaatste klus voor hem?

Amerika faalt in treffen met Panama

Wat een verschrikkelijke pot. De VS is er niet in geslaagd om te winnen van Panama. Panama. Laat dat nog een keer doordringen. De nummer 11 van de FIFA-ranglijst verliest van de nummer 43.

In de achttiende minuut kreeg rechtsbuiten Timothy Weah een rode kaart en daarmee veranderde het hele spel. Timothy Weah is de zoon van George Weah, de Liberiaanse voetbalheld.

Genaturaliseerd tot Amerikaan, speelde zijn voetballend bestaan buiten de VS in de Franse en Italiaanse competitie. Ik heb al veel wedstrijden met hem gezien en over het algemeen is hij de rust zelve. Begenadigd voetballer met een goeie techniek en inzicht die ook nog kan scoren. Hij is vastberaden en blijft altijd rustig. Tot vanavond.

Het begon met een aanval waarbij keeper Matt Turner geraakt werd in de lucht. Hij kwam lelijk terecht en moest later in de rust ook vervangen worden. Kort daarna was er een schermutseling met Weah en een Panamese verdediger. Weah maakt een slaande beweging en krijgt na interventie van de VAR een rode kaart.

Amerika lijkt niet bij de pakken neer te zitten en aanvaller Flo Balogun maakt een heerlijke goal. Maar het is duidelijk dat de afstanden niet te belopen zijn met tien tegen elf. Binnen drie minuten maakt Panama gelijk. De VS moet verdedigen en komt handen en voeten tekort om de voorzetten van de Panamese backs tegen te houden.

Met de rug tegen de muur gaan de Amerikanen de rust in.

Berhalters ingreep

Amerikaanse coach Gregg Berhalter gooide de boel om. Van de gebruikelijke 4-3-3 gingen ze naar een 5-3-1. De bedoeling was dat ze probeerden het gelijke spel te verdedigen, Dat lukte een heel eind, maar de nieuwe keeper Evan Horvath, de nummer twee, wist een bal in de korte hoek niet tegen te houden. Panama op voorsprong, Amerika in hoge nood met nog een paar minuten te gaan. Een rode kaart na een smerige overtreding van Panama mocht niet baten. Amerika verliest en is zo goed als uitgeschakeld.

Ik heb Amerika vaak in de allerlaatst seconden van een wedstrijden voor de poorten van de hel een zege wegslepen. Een allerlaatste vrije trap, een lucky goal, alles heb ik gezien. Maar vanavond bleef die beslissing uit.

Maandag is de beslissende wedstrijd tegen Uruguay. Zoals de zaken er nu voorstaan, moeten Pulisic en zijn teamgenoten die wedstrijd winnen. Een gelijkspel is vermoedelijk niet voldoende.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Amerika heeft vaker tegen Panama gespeeld en vaker van ze gewonnen. Is het dan toch de druk die ze parten speelt of zijn ze niet goed genoeg?

Niet goed genoeg

Vandaag vond ik het laatste. De VS-ploeg bulkt van het talent, maar op dit beslissende moment wisten Pulisic en Reyna het niet waar te maken. Geen flitsende actie, geen beslissende pass. Het was niet slecht, maar als je van Panama verliest, ook al is het met tien man, dan is de titel voor de WK ver weg.

En dat is jammer. Deze Copa América kwam als geroepen. Normaal gesproken heb je als organiserend land een moeilijke voorbereiding van alleen maar vriendschappelijke wedstrijden die je nooit echt op scherp zetten. Dit toernooi is voor de Amerikanen de laatste grote test voor dat WK. Maandag zullen we zien of ze voldoende kwaliteit hebben. De wedstrijd begint om 9pm ET, 3 uur 's nachts in Nederland. Ik hou m'n hart vast.

Verenigde Staten-Bolivia 2-0

Wat vond je van de wedstrijd?

Het was okay, maar niet super. Amerika heeft geen killer in de aanval. Het bleek zojuist opnieuw. Het had zeker 4-0 of 5-0 kunnen zijn, maar de Verenigde Staten hebben geen afmaker. Daardoor bleef de schade voor Bolivia beperkt. Toch een kleine domper voor de VS, want een klinkende overwinning was de morele opsteker geweest waar dit team naar snakt. Pechvogel van de dag was invaller Ricardo Pepi die we kennen van PSV. Hij speelde in de stad waar ie opgroeide, Dallas. Hij had drie enorme kansen, en hij miste ze allemaal. Je kon zien dat ie eager was om te scoren. Niet alleen om coach Berhalter te laten zien dat hij serieus aanspraak maakt op het basiselftal, maar ook voor de lokale fans. Het mocht allemaal niet baten. Enige positieve was dat hij de uitstraling had om te scoren. Hij kwam in de wedstrijd toen het al 2-0 stond, en er binnen het Amerikaanse team een soort berusting kwam dat drie punten voldoende waren. Hij was fel en gretig en was de opkikker die het team nodig had. Maar goed, of Berhalter het ook zo ziet, moeten we afwachten.

Van tevoren voorspelde jij 2-1, dus dat Bolivia ook scoorde. Dat is niet gebeurd, betekent dat dat de verdediging van de VS beter is dan verwacht?

Eerlijk gezegd vind ik van niet. Bolivia was geen serieuze tegenstander in dat opzicht. Het centrale duo, Ream en Richards, zijn opbouwend niet heel erg creatief, en als hun passes niet aankomen, dan is Leiden meteen in last. Misschien niet tegen Bolivia, maar de andere tegenstanders in de poule, Panama en met name Uruguay maken korte metten met deze tekortkomingen. Het lek is niet boven, en ik zie Berhalter ook niet een-twee-drie een oplossing verzinnen. Cruciaal is de inbreng van Tyler Adams, een onderschatte speler. Hij is blessuregevoelig, maar als hij speelt is hij van grote waarde. Hij is de Jan Wouters van de Amerikanen, genadeloos in de tackles en feilloos in de passes. Als hij fit en in vorm is. Dat is hij op dit moment (nog) niet, maar uitstraling is soms genoeg om een goeie performance af te dwingen. Ik was niet onder de indruk van de Amerikaanse verdediging, hoewel Bolivia niet gescoord heeft.

Wat betekent deze wedstrijd voor de kansen van Amerika op de titel?

Het zal erg moeilijk worden als Amerika niet verbetert. De Verenigde Staten zal beter moeten spelen, feller van zich afbijten. De Amerikanen staan bij mij bekend als toernooivoeetballers, net zoals de Duitsers dat zijn. Ze blijven altijd optimistisch, en geven niet op. Althans, dat dacht ik altijd. Toen ik ze zag verliezen van Nederland bij het WK 2022 in Qatar dacht ik toch iets van berusting te zien. Dat ze misschien toch niet de allerbeste zijn. Dat gevoel zag ik vanavond even terugkeren toen ze er niet in slaagden om 3-0 te scoren. Ze konden het niet afdwingen, en dat moet een teleurstelling zijn.

En toch hebben ze gewonnen…

Precies. Goed om het terug te brengen tot waar het in dit stadium om draait: drie punten. Niks aan de hand. Volgende match is tegen Panama op donderdag, en als ze die winnen, dan zijn ze al door naar de volgende ronde.

Amerika, Wereldkampioen 2026

Photo by Janay Peters on Unsplash

Zo. Het hoge woord is eruit: Amerika wordt wereldkampioen in 2026. De afgelopen maanden heb ik op dit blog een beetje lopen prutsen. Dan weer een paar blogjes, dan weer maanden niks. ik zat te stoeien met een centraal thema, en ik heb er nu eentje gevonden. Het nationale mannenelftal van de Verenigde Staten.

Waarom? Ik vind het een boeiende groep spelers. Ik heb ze een tijdje gevolgd de afgelopen jaren en ik denk dat Amerika aan de weg aan het timmeren is. Ik zag Ricardo Pepi hier al invallen in een wedstrijd tegen El Salvador en daar maakte hij echt een prima indruk: rustige jongen met een goed voetbalinzicht. Hij kon toen kiezen voor het Mexicaanse of het Amerikaanse elftal omdat hij twee paspoorten heeft. Pepi zag meer toekomst in de VS, voelde zich hier ook thuis, en kreeg van bondscoach Gregg Berhalter een kans in het nationale team. Eigenlijk een beetje te vroeg ging hij naar Europa (naar Duitsland en toen naar Nederland), want hij moet nog veel leren. Dat ie uiteindelijk voor Groningen en PSV ging voetballen kon ik niet weten, maar het is het zoveelste haakje van dit elftal met Nederland.

Nederland

Ik noemde Berhalter al, die heeft een tijdje in Nederland gevoetbald (onder meer bij SC Cambuur). Sergiňo Dest is geboren in Nederland maar komt uit voor het Amerikaanse elftal. Luca de la Torre speelde voor Heracles. Earnie Stewart werkt bij PSV, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Stuk voor stuk mensen die moesten kiezen voor Nederland of Amerika. En hoewel ik nooit een topvoetballer geweest ben, is dat een situatie die ik me heel goed kan voorstellen.

In 2026 wordt het WK Voetbal voor mannen georganiseerd in Mexico, Canada en de Verenigde Staten. De opleiding van het huidige Amerikaanse elftal is daarop gericht. Ze hebben nu een generatie voetballers die - naar het oordeel van de Amerikaanse experts - het ver kan gooien op dat toernooi. Spelers als Pulisic, Reyna, Weah en Dest zouden dan op hun best moeten zijn kwa leeftijd. We gaan het zien.

“Spelers als Pulisic, Reyna, Weah en Dest zouden dan op hun best moeten zijn kwa leeftijd. We gaan het zien.”

De organiserende landen hoeven natuurlijk niet mee te doen in de kwalificatie omdat ze automatisch geplaatst zijn. Dat is mooi want als het thuisland of in dit geval de thuislanden, zou het enthousiasme in de gastlanden een stuk minder zijn. Het nadeel is dat de nationale elftallen nauwelijks nog serieuze wedstrijden hoeven te spelen.

Amerika, Mexico en Canada zijn alle drie geselecteerd om dit jaar mee te doen aan de Copa America, het Zuid-Amerikaanse kampioenschap. Het uitnodigen van landen uit Noord-Amerika komt vaker voor, maar het is nu wel een uitgelezen kans voor Berhalters team om zich van zijn beste kant te laten zien. Het toernooi wordt ook nog eens georganiseerd in de Verenigde Staten, dus ook een mooie manier om te kijken hoe de stadions eruit zien.

VS-Bolivia

Vanavond speelt het Amerikaanse elftal zijn eerste wedstrijd, tegen Bolivia. Dat elftal won het toernooi eenmaal, in 1963 toen het ook in Bolivia gehouden werd. Ze profiteren van hun vermogen om op grote hoogte te kunnen spelen. Dat is vanavond niet het geval. Bolivia staat 84e op de FIFA wereldranglijst, de VS op plaats 11. Mijn voorspelling: 2-1 winst voor de VS.

Het elftal mist Sergiňo Dest die in de slotfase van de competitie in de eredivisie een zware blessure opliep. Zonder hem in de verdediging mist het elftal diepte en creativiteit. De verdediging is sowieso de zwakste schakel van het team. Het elftal is bovendien op zoek naar een echte nummer 9, en heeft moeite met scoren. Vandaar: 2-1.

Terug op Ground Zero

Voor het eerst in zo'n beetje twintig jaar was ik terug op Ground Zero in New York.

Op 11 september 2001 sliep ik toen het wereldnieuws zich voltrok. Het was rond half drie 's middags toen een van mijn vrienden me belde en zei dat ik de televisie aan moest doen. Ik was aan het bijkomen van een nachtdienst bij de NOS, en half slapend zette ik CNN aan. Ik schrok enorm van de beelden. Net als zovelen kon ik niet geloven dat er opzet in het spel was. En tegelijkertijd kon ik me niet voorstellen dat het een ongeluk was. Ik was sprakeloos.

Aanval

Het luchtruim van de VS ging dicht na 9/11 en dus was het moeilijk voor de NOS om verslaggevers naar Washington en New York te krijgen om de correspondenten bij te staan. Ik was toen nog geen correspondent maar buitenland-redacteur in Hilversum die vaak als verslaggever naar het buitenland ging. In 2000 had ik de correspondenten ondersteund bij de presidentsverkiezingen en dus had ik nog een geldig visum.

Begin oktober landde ik in Washington, waar ik de eerste week verbleef. 9/11 was inmiddels drie weken geleden, en de wereld hield de adem in voor de vergelding van de VS. President Bush had aangekondigd dat ie bin Laden zou uitroken. En dat begon op zondag 7 oktober 2001.

Ik zat in het parkje van Dupont Circle de krant te lezen toen ik telefoon kreeg van een collega in Washington: de aanval is begonnen. Iedereen rende naar het persgebouw van de EBU op M Street. Ik werd naar het Witte Huis gestuurd waar zich inmiddels een menigte had verzameld om te vieren dat de wraak was begonnen.

Kort daarna ging ik met de trein naar New York. Er was een grote herdenking aangekondigd op 11 oktober, een maand na de aanslagen. Ik schrok enorm van de ravage: nog altijd waren winkels helemaal met stof bedekt, zag je mensen met mondkapjes lopen, en het stonk er naar gruis. Het is een lucht die ik nooit vergeten heb.

Ground Zero was afgezet. Je kon in de verte de puinhopen zien liggen. Af en toe reden er brandweerauto's vandaan met vlaggen. Op straat werd geapplaudisseerd. Bij een kerk hingen allemaal papiertjes en foto's van vermisten. De stad was nog steeds in diepe rouw.

Terug

Ik ben nog een keer terug geweest naar Ground Zero om verslag te doen van de vijfde herdenking van 9/11, maar sinds die tijd niet meer. Dat is geen bewuste keuze geweest, het is er simpelweg nooit van gekomen.

Maar deze week zocht ik het op. Het was er druk, lange rijen mensen stonden te wachten totdat ze het museum in mochten. Ik vind het monument voor 9/11 erg indrukwekkend. Het zijn twee grote reflecting pools die precies op de plekken staan waar de Twin Towers stonden. Op de rand staan in het brons de namen van de slachtoffers geschreven. Een waterval stroomt naar een gat van bijna twintig meter diep. Ik ken het monument van de tv-beelden van de jaarlijkse herdenking. Om me heen zie ik heel veel jonge mensen die nog niet geboren waren toen 9/11 gebeurde. Steeds minder mensen kunnen het zich actief herinneren. En daarom is het belangrijk dat het monument er staat.

Oscars, ik was erbij - nou ja...

Vanavond of vannacht, hangt er vanaf waar je dit leest, zijn de Oscars. De Zweeds-Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema is genomineerd voor zijn werk aan de film Oppenheimer.

Toen ik nog correspondent was in Washington, keek ik graag thuis naar films met mijn vrouw. Vrijwel iedere avond moest ik van half tien tot een uur of één werken, behalve zaterdagavond. Er was namelijk geen Radio 1 Journaal op zondagochtend. De Oscars-uitreikingen waren voor mij een prima reden om in de weken ervoor de belangrijkste films nog even te bekijken. Sommige voor de tweede keer.

Ik monteerde vaak het geluid van de trailers al van de belangrijkste kanshebbers. De rest van de avond zat ik voor de buis terwijl ik alle overwinningsspeeches opnam. En dan ook goed kijken of er iets gebeurde dat het nieuws zou bepalen: een politieke opmerking, een verspreking en natuurlijk de winnaar die zo emotioneel werd dat er tranen vloeiden.

Het was nog best een haastklus, want de Oscar voor de beste film werd vaak pas rond middernacht uitgereikt. Dat is zes uur in Nederland, dus dan liep de tune al, werd de verbinding al gelegd door Hilversum, en terwijl ik met de regisseur aan het praten was, volgde ik ook de uitreiking. Als ik nog een paar minuten overhad, monteerde ik snel de overwinningstoespraak.

Daarna had ik vijftig minuten om een verslag in elkaar te zetten: fragmenten selecteren, teksten schrijven, inspreken en afmonteren. Na zevenen (1 uur 's nachts) dan weer even een gesprek met geluidsfragmenten en na half acht dan het verslag. De adrenaline stroomde door de aderen en dus was het makkelijk om na achten voor de derde keer live de uitslag te duiden. Ik had dan ook al de eerste krantenverslagen gelezen en dus werd het vaak ook wel weer een nieuw gesprek. Rond kwart over twee deed ik het licht in mijn studiootje uit en ging slapen.

Erbij

In 2006 was ik in Los Angeles om verslag te doen van de Oscars. De Palestijns-Nederlandse regisseur, Hany Abu-Assad was genomineerd met zijn film Paradise Now, in de categorie 'beste buitenlandse film'. De film gaat over twee vrienden die gerecruteerd zijn voor een zelfmoordaanslag in Tel Aviv. Het thema van de film lag zeer gevoelig en vanwege de link van de regisseur met Nederland probeerden we bij de uitreiking te komen.

Maar dat was niet echt te doen. In de zaal komen was onmogelijk, misschien heel even op de rode loper. ik herinner me dat ik op zoek was naar een kledingzaak om een tuxedo te huren, toen ik hoorde dat ook dat niet mogelijk was. We waren simpelweg te laat met accrediteren. Ik meen me te herinneren dat ik de aankomst van de limo's live in Met het Oog op Morgen heb verslagen, en dat ik daarna in mijn hotelkamer de ceremonie zag.

Paradise Now won geen Oscar. Laat op de avond zag ik Hany nog bij een zogeheten 'after party'. Ik heb hem kort geïnterviewd, en vloog snel terug naar Washington. Niet wetende dat dit de eerste en enige keer zou zijn dat ik 'erbij' was.

George Washington sliep hier

Afbeelding van George Washington met een mondkapje tijdens de COVID-pandemie (Eigen collectie - Mei 2020)

Deze week was het Presidents Day in de Verenigde Staten, de derde maandag in Februari. Ambtenaren hebben een vrije dag, de rest werkt gewoon door. Presidents Day is gekoppeld aan de geboortedag van de eerste president, George Washington. Tijdens zijn ambtstermijn werd er een korte vakantie afgekondigd om zijn verjaardag te vieren. In zijn laatste jaar als president, in 1797, sloegen ze de verjaardag over. De politieke verhoudingen stonden op scherp en de sfeer was er niet meer naar om de eerste president te eren.

Dat vond Washington zelf waarschijnlijk niet erg. Het vieren van verjaardagen met een vakantie riekte voor hem te veel naar iets wat een tiran zou doen. En daar waren ze nou juist net vanaf, in zijn ogen.

Meer dan honderd jaar later kwam de feestdag terug.

President Washington was geboren op 22 februari 1732, en dus kregen (rijks)ambtenaren vrij op die geboortedag. Het probleem was dat die dag soms midden in de week viel, en dat velen er een lange vakantie van maakten.

Maandagen

In de jaren zeventig van de twintigste eeuw is een aantal van die bijzondere feestdagen verplaatst naar maandagen. Dat was om te voorkomen dat mensen midweeks er nog maar wat dagen bij smokkelden en dan ineens meer vakantie hadden. Bovendien voorzag het ook in een andere behoefte: om ook een eredag te hebben voor president Abraham Lincoln. Die was geboren op 12 februari en zijn geboorte wordt gevierd in sommige staten, zoals Illinois. Maar in de stad Washington is de formele naam van de feestdag Washington's Birthday.

Nu is Presidents Day dus één van de elf vaste vrije (maan)dagen voor overheidswerknemers. De andere tien zijn: Nieuwjaarsdag, Martin Luther King's Birthday, Washington's Birthday, Memorial Day, Juneteenth National Independence Day, Independence Day, Labor Day, Columbus Day, Veterans Day, Thanksgiving en Christmas.

Matrassen

En met die verplaatsing naar de maandagen kreeg het Amerikaanse bedrijfsleven zijn zin. Het driedaagse weekend is een prima gelegenheid om consumenten tot extra uitgaves te verleiden. En dus zijn er rond de maandagse vrije dagen steevast aanbiedingen. Wat me ieder jaar weer opvalt, zijn de aanbiedingen voor matrassen op Presidents Day. Waarom is dat? Is februari de maand van de winterslaap? Nee, maar het heeft er wel een beetje mee te maken.

De beddenindustrie heeft ontdekt dat winter de beste periode is om matrassen te verkopen. Consumenten schaffen later in het jaar liever andere producten aan, schrijft Market Realist. Speelgoed en electronica rond kerst, een auto na het innen van belastingteruggave, etc. Er was eigenlijk geen goed moment voor het product waar je een groot deel van je leven slijt. En dus zet de beddenindustrie in op februari.

Hoe zou George Washington het vinden? Hij was wars van commercialisering, maar hij was ook een man die z'n hele leven veel reisde. En dus in vele bedden sliep. Veel huizen claimen nog steeds "George Washington slept here". In dat opzicht zijn de beddenkoopjes op zijn verjaardag nog niet zo raar.