Vanavond of vannacht, hangt er vanaf waar je dit leest, zijn de Oscars. De Zweeds-Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema is genomineerd voor zijn werk aan de film Oppenheimer.
Toen ik nog correspondent was in Washington, keek ik graag thuis naar films met mijn vrouw. Vrijwel iedere avond moest ik van half tien tot een uur of één werken, behalve zaterdagavond. Er was namelijk geen Radio 1 Journaal op zondagochtend. De Oscars-uitreikingen waren voor mij een prima reden om in de weken ervoor de belangrijkste films nog even te bekijken. Sommige voor de tweede keer.
Ik monteerde vaak het geluid van de trailers al van de belangrijkste kanshebbers. De rest van de avond zat ik voor de buis terwijl ik alle overwinningsspeeches opnam. En dan ook goed kijken of er iets gebeurde dat het nieuws zou bepalen: een politieke opmerking, een verspreking en natuurlijk de winnaar die zo emotioneel werd dat er tranen vloeiden.
Het was nog best een haastklus, want de Oscar voor de beste film werd vaak pas rond middernacht uitgereikt. Dat is zes uur in Nederland, dus dan liep de tune al, werd de verbinding al gelegd door Hilversum, en terwijl ik met de regisseur aan het praten was, volgde ik ook de uitreiking. Als ik nog een paar minuten overhad, monteerde ik snel de overwinningstoespraak.
Daarna had ik vijftig minuten om een verslag in elkaar te zetten: fragmenten selecteren, teksten schrijven, inspreken en afmonteren. Na zevenen (1 uur 's nachts) dan weer even een gesprek met geluidsfragmenten en na half acht dan het verslag. De adrenaline stroomde door de aderen en dus was het makkelijk om na achten voor de derde keer live de uitslag te duiden. Ik had dan ook al de eerste krantenverslagen gelezen en dus werd het vaak ook wel weer een nieuw gesprek. Rond kwart over twee deed ik het licht in mijn studiootje uit en ging slapen.
Erbij
In 2006 was ik in Los Angeles om verslag te doen van de Oscars. De Palestijns-Nederlandse regisseur, Hany Abu-Assad was genomineerd met zijn film Paradise Now, in de categorie 'beste buitenlandse film'. De film gaat over twee vrienden die gerecruteerd zijn voor een zelfmoordaanslag in Tel Aviv. Het thema van de film lag zeer gevoelig en vanwege de link van de regisseur met Nederland probeerden we bij de uitreiking te komen.
Maar dat was niet echt te doen. In de zaal komen was onmogelijk, misschien heel even op de rode loper. ik herinner me dat ik op zoek was naar een kledingzaak om een tuxedo te huren, toen ik hoorde dat ook dat niet mogelijk was. We waren simpelweg te laat met accrediteren. Ik meen me te herinneren dat ik de aankomst van de limo's live in Met het Oog op Morgen heb verslagen, en dat ik daarna in mijn hotelkamer de ceremonie zag.
Paradise Now won geen Oscar. Laat op de avond zag ik Hany nog bij een zogeheten 'after party'. Ik heb hem kort geïnterviewd, en vloog snel terug naar Washington. Niet wetende dat dit de eerste en enige keer zou zijn dat ik 'erbij' was.